ΡΩΜΗ 1917-ΑΥΤΑ ΤΑ ΚΑΤΩΘΙ ΕΙΠΕ Ο ΠΙΚΑΣΣΟ ΣΤΟΝ ΠΑΠΙΝΙ..ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΟΤΑΝ Ο ΠΙΚΑΣΟ ΕΖΗΣΕ ΓΙΑ ΔΙΟΜΙΣΥ ΜΗΝΕΣ ΣΤΗ ΡΩΜΗ [ΓΙΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ] ΤΟΤΕ Ο ΠΑΠΙΝΙ ΕΠΩΦΕΛΗΘΗΚΕ ΤΗΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ ΝΑ ΤΟΝ ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣΕΙ-ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΝΤΑΣ ΣΕ ΕΝΑ ΚΡΑΤΙΣΤΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΠΟΥ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΛΟΓΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΕΙΠΩΘΗΚΑΝ ΠΟΤΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΠΙΚΑΣΣΟ ..ΟΠΩΣ ΚΑΤΗΓΟΡΗΣΕ [Ο ΦΑΣΙΣΤΑΣ ΠΑΠΙΝΙ] ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΟΜΑΣ ΜΑΝ ΟΤΑΝ ΤΟΥ ΚΑΤΑΛΟΓΗΣΕ ΕΥΘΥΝΕΣ ΟΤΑΝ Ο ΙΔΙΟΣ ΔΗΛΩΝΕ [ΣΕ ΕΝΑ ΤΟΥ ΓΡΑΠΤΟ] ΟΤΙ Ο ΧΙΤΛΕΡ ΗΤΑΝ ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ ΑΦΟΥ ΟΡΙΣΕ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΕΝΑΝ ΣΚΟΠΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΗΣ ΑΝΗΚΕ...ΝΑ ΤΕΛΕΣΗ ΔΗΛΑΔΗ ΧΡΕΗ ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΟΥ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ

«Στην τέχνη, ο λαός δεν αναζητά πλέον ανακούφιση και εξύψωση. Αλλά οι λεπτεπίλεπτοι, οι πλούσιοι, οι αργόσχολοι, αναζητούν το καινούργιο, το παράδοξο, το πρωτότυπο, το ασυνήθιστο, το σκανδαλώδες. Και εγώ, από τον κυβισμό και έπειτα, ικανοποίησα τους σοφούς και τους κριτικούς με όλες τις ευμετάβλητες σαχλαμάρες που μου έρχονται στο κεφάλι, και όσο λιγότερο με καταλάβαιναν τόσο περισσότερο με θαύμαζαν. Με το να διασκεδάζω με αυτά τα παιχνίδια, αυτές τις κουταμάρες, αυτές τις σπαζοκεφαλιές, έγινα διάσημος και μάλιστα πολύ γρήγορα. Και η διασημότης για ένα ζωγράφο σημαίνει πωλήσεις, κέρδη, περιουσία, πλούτη. Και σήμερα -όπως ξέρεις- είμαι διάσημος, είμαι πλούσιος. Αλλά όταν βρίσκομαι μόνος με τον εαυτό μου, δεν έχω το κουράγιο να θεωρούμαι καλλιτέχνης με τη μεγάλη και την παλιά σημασία της λέξεως. Αυτοί ήσαν μεγάλοι ζωγράφοι, ο Τζιότο, ο Ρέμπραντ, ο Τισιανός, ο Γκόγια. Δεν είμαι παρά ένας κοινός σαλτιμπάγκος, που κατάλαβε το πνεύμα των καιρών του και εξήντλησε όσο καλύτερα μπορούσε τη βλακεία, τη ματαιοδοξία, τη φιλοχρηματία των συγχρόνων του. Είναι πικρή η εξομολόγηση μου, πιο βλαβερή απ’ όσο φαίνεται, αλλά έχει τη χάρη να είναι ειλικρινής».